ZABURZENIA AFEKTYWNE DWUBIEGUNOWE
Zaburzenie dwubiegunowe (inaczej choroba afektywna dwubiegunowa – CHAD) należy do częstych i ciężkich zaburzeń psychicznych.
Epizod depresyjny w chorobie afektywnej dwubiegunowej obejmuje występowanie objawów takich jak:
W 2019, 40 milinów ludzi cierpiało z powodu CHAD. Rozpowszechnienie choroby afektywnej dwubiegunowej (CHAD), w zależności od przyjętych kryteriów diagnostycznych, mieści się w przedziale 0,4−1,5%. Po uwzględnieniu postaci łagodnych, określanych jako spektrum CHAD, wzrasta do 5%. Choroba afektywna dwubiegunowa (CHAD), charakteryzuje się występowaniem epizodów depresji, manii/hipomanii lub epizodów mieszanych. Cechuje się przede wszystkim dwufazowością, czyli naprzemiennym występowaniem objawów depresji, napadowej manii i hipomanii z rozmaicie długą przerwą tzw. remisją.
Epizody maniakalne i hipomaniakalne w chorobie afektywnej dwubiegunowej, obejmują występowanie objawów, tj.
- pobudzenie i zwiększona aktywność;
- nerwowość,
- nadmierny, euforyczny optymizm;
- nadmierna pewność siebie;
- nadmierna gadatliwość i gonitwa myśli;
- uczucie rozproszenia;
- zmniejszona potrzeba snu, zaburzenia snu;
- zachowania irracjonalne, niebezpieczne (związane np. z ryzykowną jazdą samochodem czy przygodnymi kontaktami seksualnymi);
- wesołkowatość, podekscytowanie i dobre samopoczucie;
- drażliwość, dekoncentrację;
- zwiększony popęd seksualny i pobudzenie;
- pewność siebie;
- przekonanie o nietykalności;
- przekonanie, że określone czynności jest się w stanie wykonywać lepiej niż dotychczas lub lepiej niż inni;
- przekonanie, że nie można wypowiadać swoich słów wystarczająco szybko;
- przekonanie o mniejszej (niż dotychczas) potrzebie snu.
Epizod hipomaniakalny i maniakalny sprawia, że chory czuje się pewny siebie, podekscytowany, żądny przygód lub drażliwy i rozproszony zarazem. W tej fazie, objawy choroby mogą się stopniowo nasilać, osiągając szczyt, po czym stopniowo wracać do normalnego stanu.
Epizod depresyjny w chorobie afektywnej dwubiegunowej obejmuje występowanie objawów takich jak:
- obniżony nastrój i samopoczucie;
- spadek energii życiowej;
- płaczliwość i smutek;
- ospałość i chroniczne zmęczenie;
- brak lub niska pewność siebie;
- poczucie nicości, winy, beznadziei, bezwartościowości;
- obniżona koncentracja;
- myśli i próby samobójcze
- zaburzenia lub braku snu;
- zaburzenia w sposobie jedzenia (spożywanie zbyt mało lub zbyt dużo);
- wycofania z życia społecznego (unikanie spotkań towarzyskich, rodzinnych, z innymi ludźmi);
- zażywania środków psychoaktywnych (nadużywania alkoholu, narkotyków, dopalaczy, leków);
- doświadczania ruminacji, obsesyjnych myśli i poświęcania znacznej części czasu na myślenie o rzeczach przykrych, trudnych i wstydliwych;
- mniejsza dotychczasowa aktywności;
- myśli i prób samobójczych.
Według współczesnych standardów leczenia CHAD podstawą terapii jest stosowanie leków normotymicznych oraz metod psychoterapeutycznych.